کربلا کربلا ما داریم میاییم...

این روزا دارم سعی میکنم آروم تر از همیشه باشم.گرچه عالمال استرس و ناراحتی زیاده ولی فکر میکنم اینقدری بزرگ شدم که دیگه بفهمم غصه خوردن چیزی رو از پیش نمیبره.حتی امتحان افتضاح ۳ روز پیش هم نباید آرامشم رو به هم بزنه.به قول دکتر شیری آدم باید جرات شکست خوردن رو داشته باشه.من شکست خوردم و به شکستمم اعتراف میکنم.ولی این دلیل نمیشه که تا اخر عمر بشینم و زانوی غم بغل بگیرم.بالاخره باید بلند شم و یه یا علی بگم و از صفر شروع کنم.خدایا یه کار و بار هممون برکت بده.آمین.

پ-ن: خدارو ۱۰۰۰۰ مرتبه شکر که نمردم و زیارت کربلا نصیبم شد.خیلی خیلی خوشحالم.به حق امام حسین هرکسی واقعا مشتاق زیارته خدا نصیبش کنه.بی صبرانه منتظرم برم بشینم جلوی گنبد حرم حضرت ابوالفضل و یه دل سیرررر گریه کنم اینقدر که مطمئن بشم اون ته ته دلم دیگه هیچی نیس.پاکه پاک شده.اینقدر که مطمئن بشم دستای خالیم پر پره پر شده.اینقدر که هرچی شک  و تردید و وهم و خیال و گمان بد هس از وجودم شسته بشه و بره...پاک بشم زلاله زلال...مثل بچه ای که تازه متولد شده...