مرا به خیر تو امید نیست شر مرسان

دیشب برای بار ۱۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰ام فرفری جمله ی حرص درآر و مزخرف باز چی کار کردی که ...رو گفت.شاید نزدیک ۱ ساعت توی تختم گریه کردم.صبح که بیدار شدم حالم بهتر بود.ازش بدم میاد.هیچ کس نمیتونه اینقدر منو آزار بده که اون میده.چیزی بهش نگفتم ولی همه چی رو ریختم توی خودم.

تو رو خدا اگه کسی اینجا رو می خونه این یه نکته رو خواهرانه از من داشته باشه.حرفای نیش و کنایه دار برای کسی که خودش درد داره مثل سم میمونه.انگار دهنش رو باز کردید و دارید قطره قطره توش زهر میریزید.وقتی این کار رو می کنید پس دست و پا زدن و التماس کردن و عجز و انابه و جون کندنش رو هم ببینید!وقتی کسی درد داره باید آرومش کنید نه که روی زخمش نمک بپاشید.اگر نمیتونید این کار رو انجام بدید پس اصلا کاری به کارش نداشته باشید.به قول شاعرمرا به خیر تو امید نیست شر مرسان!!!مخصوصا اگه اون آدم خودش هم ندونه دقیقا از کجا خورده؟!!!

یکی از اشتباهات بزرگ من این بود که از تهران پاشدم اومدم توی این خراب شده.اونجا برا خودم زندگی داشتم درسم رو می خوندم.کار خودم رو میکردم.آرامشم خیلی بیشتر بود.حداقل حرف نمیشنیدم.ولی اینجا راه به راه زخم زبون میشنوم...

دارم به خودم دلداری میدم که یه روزی بالاخره تموم میشه این دردها.تا بوده همین بوده.فقط بچگی بود که دغدغه نبود.از زمانی که وارد دوران راهنمایی شدم سختی ها شروع شد.هردوره ای متناسب با خودش.یه بار آزمون مدرسه تیزهوشان بزرگترین دغدغه ام بود و وقتی قبول نشدم اینقدر حرفا شنیدم که ...یه باردیگه کنکور بود و وقتی اون بدشانسی رو آوردم یک سال تمام گریه کردم و خون دل خوردم و حرف شنیدم.وقتی رفتم دانشگاه باز به مدل های مختلف.الانم که اینطوری.

کسی که بخواد زخم زبون بزنه میزنه.حالا تو در آسایش و رفاه کامل باشی یا نباشی.مهم اینه که خودت سکان زندگیت رو در دست بگیری.