اون موقع که بود...

اون موقع که بود حواسم به بودنش نبود.حواسم نبود که باید نگهش می داشتم.حواسم به خوبیاش نبود.وقتی پیام میداد میفهمیدم اونه ولی بی توجه رد میشدم.نمی خوندم که فکر کنه پیامش رو نخوندم.با کلی تاخیر جواب میدادم.وقتی قرار دیدار حضوری میذاشت بی میل بودم به دیدنش.اولش اینطوری نبودم.خیلی هم خوب بودم اتفاقا.کلی شاد و شیطون ولی بعد کم کم ...نمی دونم چی شد!اینقدر حواسم بهش نبود اینقدر باهاش سردی کردم که یهو گذاشت و رفت.پشت سرش هم حتی نگاه نکرد...ما آدما هممون همینیم.تا وقتی یه نعمت تو دستمونه حواسمون به بودنش نیس.اینقد مغرور و سرمست از بودنشیم که حالیمون نیس درک نداریم که بفهمیم آدمیزاد، همونی که بهت داده خیلی راحت هم ازت میتونه بگیره  اگه ذره ای سستی کنی از دستش دادی...و من از دستش دادم.

کاش خدا یه فرصت دیگه بهم میداد.کاش یه بار دیگه فقط یه برا دیگه می آوردش سمت زندگیم.اونم نه الان دقیقا همین الان.خدایا یعنی میشه؟