چی شد واقعا؟

چی شد که منی که عاشق قده بلند بودم یادم رفت لذتی که راه رفتن کنار یه مرد قد بلند وجود داره رو؟؟

عجب جمله ی قصاری نوشتم!!!!!!

ترجمش اینه که من روزی روزگاری عاشق مردای قد بلند بودم.اصن کنار یه مرد قد بلند می ایستادم ناخودآگاه ضربان قلبم بیشتر می شد!اصن از خودمم بیشتر خوشم میومد!یه جورایی حال میکردم با قد خودم حتی!!!ولی...

امان از روزی که مستر قد بلند وارد زندگی من شد و من فراموش کردم که چقدررر عاشق قد بلندا بودم.اون حس دخترونه یا بهتر بگم کودکانه در من مرد.دلم میخواس برگردم به گذشته بشم همون دخترک عاشق یه مرد قد بلند!با همون هیجانات و احساسات قشنگش.با همون پاکی و نجابتش.با همون حس هاش...

خدایا چی شد که اینطوری شد؟