تهران شهر رویایی من

دلم تنگ شده برا پاییز و زمستونای تهرون...برا اون روزایی که امتحانم رو گند زده بودم و حالا با یه عالمه خستگی و یه دل پرمیرفتم امامزاده صالح درد دل میکردم یه چنتا چیکه اشک میریختم و سبک میشدم بعدشم با چشمای پف کرده و دماغی که از سرما نوکش قرمز شده بود میومدم بیرون و راهمو کج میکردم به سمت یکی از آش فروشی های همون حوالی که همیشه بوی آش داغش بدجور وسوسه ام میکرد.یه سطل آش می خریدم و راهم رو کج میکردم به سمت خونه ی خاله!تمام مدتی که توی تاکسی بودم سرم رو تکیه میدادم به شیشه ماشین و به این فکر میکردم که چقدر این شهر زنده اس.چقد رمن دوسش دارم...دلم تنگ شده برا شلوغ کردنای دختر خاله ها و اون چای های همیشه یخ کردشون و اون بخاری تا ته زیاد کنار حالشون و اون کامپیوترشون که توی اون خونه فسقلی صدای آهنگشو تا ته زیاد میردن و شروع میکردن به رقصیدن:))شوهرخاله که تی وی رو روشن میکرد تا اخبار ببینه با خودم فکر میکردم چقدر وقت شده که من اخبار ندیدم؟شاید ۱ ماه بود که حتی تلویزیون هم ندیده بودم!!دلم تنگ شده برا وقتایی که تو مسیر خوابگاه به دانشگاه پاهام میرفت توی برف و با زحمت هن هن کنان اون مسیر سربالایی رو پایین و بالا میکردم.برا اون روزایی که کنار پل مدیریت وایمیسادم و فکر میکردم من چقدر بزرگ و مستقل شدم!چقدر خوبه که به آرزوم رسیدم!فکر میکردم میتونم دنیا رو تغییر بدم:)

خیلی دلتنگ اون روزام.شبای کلاس آزمایشگاه و دلقک بازیای بچه ها  و استرسای من که نکنه آزمایش رو خراب کنم و جلوی پسرا ضایع بشم!شبایی که تا ۹ به هوای درس خوندن دانشگاه میموندیم و چقدر خوب بود..من از تهران خیلی خاطرات دارم.همشون خوب نیستن ولی خیلیاشون هم اینقدر خوبن که وقتی بهشون فکر میکنم ناخودآگاه گریم میگیره.خوب شروع شد خوبم تموم شد.حیف که الان ازش فقط یه خاطره مونده...